nespoli |

Beeld met bite

Ik ben een kijker, een observator; een beetje een voyeur. Mijn kracht ligt in het zien van details, kleine momenten in het leven die zich soms in alle treurigheid of soms met humor aandienen.
Ik maak liefst ongepolijste en ongeposeerde foto’s die onze oneindige worsteling met de banale werkelijkheid blootleggen. Die irrationele verbanden leggen en algemeen geaccepteerde standaarden waar men niet bij stilstaat, laten zien zoals ze zich aandienen. Het werken met banale motieven en scenes is voor mij een onuitputtelijke bron van genot.

Ik ben een dolende toerist in een mensenwereld die ploetert, valt, bedenkt en gedachteloos iets neerzet.

Tiziana Nespoli, maart 2023

De achterkant van de stad

De stad heeft een voor- en een achterkant. De voorkant kijkt ons recht in de ogen. De voorkant lacht, schreeuwt, roept, drinkt, rookt of danst. De voorkant is luidruchtig, opzichtig, het middelpunt van aandacht.

Maar de achterkant is stil. De achterkant verdwijnt ergens naar de verte, onopgemerkt schuift de achterkant voorbij. Niemand kijkt naar hem, niemand ziet hem werkelijk. De achterkant is blind, een schim, een verlaten figuur in de verte. De achterkant is de afvallige, de verlatene, de afwezige, de verdrietige, de gehavende, de gestruikelde. Diegene waar we liever overheen kijken.

De achterkant is soms ongemakkelijk, ongepast of juist liefdevol en teder, maar telkens weer toont hij zich kwetsbaar en oprecht. Zonder franje, zonder opsmuk, zonder leugens. Zonder te verbergen wie hij werkelijk is.

De achterkant van de stad, van het bestaan, heeft mij sinds mijn vroege jeugd in alle opzichten gefascineerd en vormt daarom de rode draad in mijn fotografie. Ik kijk graag naar datgene waar anderen liever aan voorbij lopen, naar kleine details, een blik, een moment van reflectie, een ongemakkelijke vergissing, naar de vergane glorie in een vensterbank, naar een afgezakte broek; kleine werelden die de talloze –schijnbaar onbelangrijke– verhalen vertellen die uiteindelijk iedereen herkent.